Siciliaanse nieuwjaarspasta

Siciliaanse nieuwjaarspasta

Nog geen idee wat je op tafel zet op 1 januari? Vier het begin van het nieuwe jaar dan op z’n Siciliaans in met deze pasta per Capo d’Anno. Daar zul je geen spijt van krijgen. Of je nu brak bent van een avondje stappen of familiebezoek, je hebt vast behoefte aan een snel maar smakelijk bordje eten.

De Siciliaanse nieuwjaarspasta is een goed huwelijk tussen zachte, romige pasta en vurige tomatensaus. De reuzel die ik gebruik geeft een typische smaak. Boter is een beter alternatief dan olijfolie, maar haalt net wat van de verfijning van de smaak af.

“Luiheid ten top met een subliem resultaat”

Maar eigenlijk moet ik niet zeuren met mijn ‘verfijning’. Dit recept is namelijk een zeer vereenvoudigde versie van de Lasagne per Capo d’Anno (from Palermo, Sicily) uit Foods of Sicily & Sardinia and the smaller islands van Guiliano Bugialli.
In plaats van zelf verse pasta met veel ei te maken, gebruik ik gedroogde. En de mix van rundergehakt, varkensgehakt en saucijs vervang ik gemakshalve door half-om-halfgehakt. In Palermo gebruiken ze de ricotta van schapenmelk waar de streek om bekend staat. Ik heb de ricotta deze keer niet eens zelf gemaakt, terwijl ik er doorgaans mijn hand niet voor omdraai. Sterker nog; ik heb het recept uitgeschreven en mijn vriend heeft gekookt. Luiheid ten top met een verrassend subliem resultaat.

Dus nu alleen nog iemand vinden die het voor je maakt.

De beste erwtensoep ooit

De beste erwtensoep ooit

De erwtensoep van mijn vader is wereldberoemd binnen onze familie (hij heeft vijftien broers en zussen). Er staat steevast een grote, dampende pan op het vuur als hij jarig is. Niemand eet voordat hij komt, want het is al jaren traditie; in plaats van gebak krijgt iedereen een bord, kom of mok van deze soep. En wie wil, schept nog eens op.

Als er één familierecept is dat ik trots op mijn blog zou willen zetten, is het deze snert wel. Tijd om mijn vader als gastblogger te vragen. Maar mijn zus, van de foodblog Dewi Kookt, was net wat sneller. ‘Het echte recept ontfutseld’, zegt ze terwijl de foto op het scherm verschijnt. Ik houd mijn gezicht in de plooi, tenminste, dat probeer ik. Ze lacht. ‘Plaats ‘m gerust ook op jouw blog, hoor. Het is niet voor niets een familierecept. En ik heb ‘m ook niet zelf ontwikkeld.’

De beste erwtensoep ooit is bij deze ook het meest gedeelde familierecept ooit. Ik tik de tekst niet over, maar stuur je door naar papa’s erwtensoep op Dewi Kookt.

Foto: Dewi Kookt

Komkommer-yoghurtsalade met sumac

Komkommer-yoghurtsalade met sumac

De FoodWeLoveBox kwam op het moment dat ik écht boodschappen moest gaan doen, maar nog niet wist wat we zouden eten. Vanwege het volle avondprogramma wilde ik liever niet al te uitgebreid koken. Meteen even de receptenkaarten erbij gepakt en voor zowel deze frisse komkommer-yoghurtsalade als de Falafel met tahin had ik welgeteld drie ingrediënten niet in huis. Dan hoef je niet langer na te denken.

Zowel de komkommer als de appel heb ik niet geschild. Dat gaf een mooi ‘groentje’ in de salade. En het is nog sneller ook 🙂 Halverwege de maaltijd ontdekte ik dat ik de muntblaadjes netjes gesneden op het aanrecht had laten staan. Deze staan dus niet op de foto, maar horen er wel echt bij.

Ik was nieuwsgierig naar deze salade omdat ik hem in een uitgeklede versie wel vaker eet. Bleekselderij, appel en sumac toevoegen was nieuw. Evenals minder knoflook gebruiken. Beide varianten zijn lekker en zullen we vaker eten. Maar de FoodWeLove-variant wint het echt qua smaak en gezond gevoel.

Falafel met tahindressing

Falafel met tahindressing

Mijn abonnement op deze fijne box is een culicadeautje voor mezelf. Elke maand zitten er minimaal vijf producten in van ambachtelijke leveranciers van over de hele wereld, samengesteld rondom een thema. En nee, ik heb geen aandelen, ik ben gewoon laaiend enthousiast en wil jullie graag op het bestaan ervan wijzen.

Met thema’s als  Nadia loves couscous (Nadia Zerouali), Home made (Yvette van Boven), Happy Healthy Food (Bluebelle Foodworks), Local Food Friends (Samuel Levie) heb je telkens fijne producten in huis om eens lekker mee aan de slag te gaan. En ik heb zo’n vermoeden dat Monique van Loon, miss Culy, de box van januari zal samenstellen. We’ll see.

Flammkuchen

Lekker herfstig met pompoen, peer en spek

Flammkuchen met pompoen

Flammkuchen ademen herfst. Ze zijn warm, knapperig, vullend en geven me een knus gevoel. Dat gaat natuurlijk fijn samen met pompoen. In combinatie met het zoute spek en de pittige peper, ontstaat een easy, rustiek gerecht met een hoge wow-factor. Bistro-style.
Bij mij thuis zijn Flammkuchen helemaal hot. Waarom ze niet populairder zijn in Nederland, snap ik niet. Okay, het klinkt niet sexy, maar je mag het ook tarte flambée noemen, zoals de Fransen doen. Aangezien ze uit het gebied komen dat dan weer Duits dan weer Frans was, is voor beide namen wat te zeggen.

Ik heb al eerder Flammkuchen met jullie gedeeld, maar deze nieuwe variant is gewoon te lekker om voor mezelf te houden. Kijk ook eens naar Flammkuchen met een min of meer traditionele variant met spek en ui (ik leg er ook champignon op) en een vega-variant met gorgonzola, peer en walnoten.

Zelf kipnuggets maken

Krokante kipnuggets

RECEPT KIPNUGGETS

Vanillepudding

Zelf vanillepudding maken

Zelf pudding maken, wie doet dat nog? Niemand die het me ooit voorschotelt. Behalve collega foodblogger Es. Digitaal, helaas, maar met zo’n lekkere chocoladepudding is het direct vergeven.

Deze vanillepudding is zowel warm als koud lekker, maar voor het echte comfort foodgevoel eet je hem natuurlijk warm. Als je hem koud eet, leg je plastic folie op de pudding om velvorming te voorkomen. Maar ook dat is smaakgebonden; ik at deze pudding vandaag met mijn schoonmoeder, die zich nog goed herinnerde hoe zij er met haar broers en zussen om ruziede.

Je kunt ook wat koekjes boven een schaaltje breken of verkruimelen en de vanillepudding erop scheppen. Een zelfgemaakt aardbeiensausje past daar prima bij. Ander rood fruit of een combinatie met chocolade kan natuurlijk ook.

Groene puntpaprika met tomaat

Bij gebrek aan een passende kookworkshop in Apulië, organiseerde ik ‘m zelf. Dat deed ik met Frans van Munster, een schrijver die er ruim vijftien jaar woont en enorm veel weet over Apulische streekproducten en de regionale keuken. Wil ik home made zonder poeha? Dan moet ik bij zijn mentor Tonino Zizzi en zijn vrouw Anna zijn.

Dit is zo’n gerecht dat Anna regelmatig op tafel zet. Zeg maar gerust vaak. Een gemakkelijk en gezond bijgerecht dat zo in de pan ligt en waar je vervolgens bijna geen omkijken meer naar hebt. En het smaakt bij zowat alles. Kijk, dat zijn de recepten.

Als voorgerecht aten we drie verschillende groentegerechten die bij elkaar een heerlijk bordje vormen: tuinbonenpuree met cichorei en deze groene puntpaprika’s. Het was ons voorgerecht, maar een aangepaste hoeveelheid is een prima hoofdgerecht. Ook geschikt voor vega(n)s

Tuinbonenpuree met cichorei * Fave e cicoria

Frans stoot me aan. “Anna vraagt of je de cichorei wilt proeven.” Ik haast me naar het fornuis waar de Italiaanse enkele slappe stengels uit de koperen pan vist. De garing is prima, maar ik vind ze wat aan de zoute kant. Maar ach, dat mag ik wel. Anna staat nieuwsgierig te kijken en Frans vertaalt mijn bescheiden mening in het Italiaans.

Ik draai al een uurtje of twee mee in de keuken van de Tonino en Anna Zizzi, maar dit is het eerste moment van de kookworkshop waarop ik niet braaf doe wat er wordt gezegd of een ingrediënt, bereiding of quote op mijn blocnote pen. Mijn adem stokt een beetje. Zou het gewaardeerd worden? De discussie in het Italiaans die dan losbarst maakt het niet duidelijker. Nou ja, ze zijn in elk geval niet ontzettend boos op me, maar ze zijn wel hevig geëmotioneerd. Op z’n Italiaans. En iedereen wil van de cichorei proeven.

Geroosterde maïskolven

Geroosterde maïskolven

Nog even en de maïs mag weer van het land. Een operatie die vaak pas laat in de avond is afgelopen. Want als het weer gunstig is, moet het ook gebeuren.

Ik heb altijd een dubbel gevoel gehad bij maïs. Een maïskolf eten? Als jong plattelandsmeisje kende ik het als veevoer. En als tiener als onhandige groente die in high school movies in beugels blijft hangen. Het leek me wel grappig om groente te kluiven in plaats van een karbonaadje, maar wij aten het nooit. Maar nog sterker dan de nieuwsgierigheid is de nare gedachte aan ‘het geluid van maïs’.