Mosterd maken

Mosterd maken

Mosterd kun je op verschillende manieren maken. Het mooie is: hoe je het ook doet, het is super gemakkelijk. Mosterdzaad mengen met een zuur vocht (azijn, wijn, bier) en fijn of grof pureren. That’s it. Experimenteer met tijd, zaad, vocht, smaakmakers en structuur om je favoriete mosterd te ontdekken. Hieronder lees je hoe je dat aanpakt.

• Tijd: Pureer mosterdzaad-in-vocht vlak voor het eten, of laat het een nacht/24 uur/48 uur in het vocht staan (fermenteren). Fermentatie zorgt voor een intensere smaak.
• Zaad: Je kunt geel mosterdzaad nemen of een mix van geel en bruin. Een combi vind ik persoonlijk het lekkerst.
• Vocht: Over de verhouding mosterdzaad-vocht lopen de meningen nogal uiteen. Ik vind 1:2 goed, maar net wat meer van het een of minder van het ander, kan dus ook prima.
• Smaakmakers: Je kunt er verschillende smaken aan geven. Daar begin je mee als je het vocht kiest dat je wilt gebruiken: bier, wijn, (balsamico)azijn. Maar je kunt er ook nog meer smaakmakers aan toevoegen, zoals kruiden en specerijen. Of iets zoets: suiker, honing, agavesiroop.
• Structuur: Pureer het mosterdzaad kort voor zeer grove mosterd tot egaal voor fijne mosterd.

Koekjes met vin santo en olijfolie

Koekjes met vin santo en olijfolie

Vin santo is een Toscaanse dessertwijn die is gemaakt van druiven die een paar maanden gedroogd zijn. De ene fles is de andere niet; de wijn kan vrij zoet, maar ook aan de droge kant zijn. Proeven dus, voordat je ermee gaat werken.

Tijdens de afgelopen Foodswap had ik een flesje vin santo gekregen. Volgens goed Toscaans gebruik doop je er je cantuccini (amandelkoekjes) in en aangezien mijn gulle gever daar hele fijne exemplaren van had meegestuurd, hebben wij die traditie direct overgenomen. Het doel van de Foodswap is immers inspireren en genieten.

Een week later ben ik zelf in Italië en lees ik een recept voor biscotti met vin santo en olijfolie. Mijn Italiaans beperkt zich tot een aantal etenswaren en kooktermen, maar het eenmaal terug in het vakantiehuisje driftig genoteerde recept geeft een lekker resultaat. Ik vond de koekjes alleen wat bleek, dus vervang de suiker uit het originele recept gerust (deels) door honing.

Groene puntpaprika met tomaat

Bij gebrek aan een passende kookworkshop in Apulië, organiseerde ik ‘m zelf. Dat deed ik met Frans van Munster, een schrijver die er ruim vijftien jaar woont en enorm veel weet over Apulische streekproducten en de regionale keuken. Wil ik home made zonder poeha? Dan moet ik bij zijn mentor Tonino Zizzi en zijn vrouw Anna zijn.

Dit is zo’n gerecht dat Anna regelmatig op tafel zet. Zeg maar gerust vaak. Een gemakkelijk en gezond bijgerecht dat zo in de pan ligt en waar je vervolgens bijna geen omkijken meer naar hebt. En het smaakt bij zowat alles. Kijk, dat zijn de recepten.

Als voorgerecht aten we drie verschillende groentegerechten die bij elkaar een heerlijk bordje vormen: tuinbonenpuree met cichorei en deze groene puntpaprika’s. Het was ons voorgerecht, maar een aangepaste hoeveelheid is een prima hoofdgerecht. Ook geschikt voor vega(n)s

Tuinbonenpuree met cichorei * Fave e cicoria

Frans stoot me aan. “Anna vraagt of je de cichorei wilt proeven.” Ik haast me naar het fornuis waar de Italiaanse enkele slappe stengels uit de koperen pan vist. De garing is prima, maar ik vind ze wat aan de zoute kant. Maar ach, dat mag ik wel. Anna staat nieuwsgierig te kijken en Frans vertaalt mijn bescheiden mening in het Italiaans.

Ik draai al een uurtje of twee mee in de keuken van de Tonino en Anna Zizzi, maar dit is het eerste moment van de kookworkshop waarop ik niet braaf doe wat er wordt gezegd of een ingrediënt, bereiding of quote op mijn blocnote pen. Mijn adem stokt een beetje. Zou het gewaardeerd worden? De discussie in het Italiaans die dan losbarst maakt het niet duidelijker. Nou ja, ze zijn in elk geval niet ontzettend boos op me, maar ze zijn wel hevig geëmotioneerd. Op z’n Italiaans. En iedereen wil van de cichorei proeven.

Geroosterde maïskolven

Geroosterde maïskolven

Nog even en de maïs mag weer van het land. Een operatie die vaak pas laat in de avond is afgelopen. Want als het weer gunstig is, moet het ook gebeuren.

Ik heb altijd een dubbel gevoel gehad bij maïs. Een maïskolf eten? Als jong plattelandsmeisje kende ik het als veevoer. En als tiener als onhandige groente die in high school movies in beugels blijft hangen. Het leek me wel grappig om groente te kluiven in plaats van een karbonaadje, maar wij aten het nooit. Maar nog sterker dan de nieuwsgierigheid is de nare gedachte aan ‘het geluid van maïs’.

Tabouleh van quinoa

Tabouleh van quinoa

Een echte Libanees maakt tabouleh met bulgur, in een gekke bui met couscous. Maar ook quinoa is een smakelijk en fris alternatief.
Tabouleh van quinoa gaat prima samen met geroosterd of gegrild vlees, liefst wat pittiger gekruid. Het is dan ook een heerlijke side dish voor bij de barbecue.

Quinoa (spreek uit: kien-wa) is een zaad en geen graan, zoals vaak wordt gedacht. Het kan wel als graan worden bereid. Het zaad wordt ‘superfood’ genoemd vanwege de vele vezels, eiwitten, goede vetten en relatief hoog gehalte aan vitamines en mineralen. Daarbij is quinoa glutenvrij.

Chocoladecrème met PX

Chocoladecrème met PX

Een fruitig chocoladedessert met de zoete Spaanse sherry Pedro Ximénez, ofwel PX.

Net als ik vegan eters krijg, heb ik trek in een romig toetje. Ik heb talloze fruitdesserts op mijn repertoire waarvoor geen room, ei of honing nodig is en die een mooie afsluiter van een lekker dinertje vormen. Waarom maak ik het mezelf af en toe zo moeilijk?

Gelukkig is er een reuze populaire vegan chocolademousse in de digitale omloop. Maar ‘mousse’ wekt bij mij een andere indruk dan het resultaat van dit recept. Ik verwacht iets luchtigs bij die naam, maar dit bleek een relatief zware crème. Op zich niet verkeerd en de smaak was okay, maar de banaan speelde de hoofdrol, gevolgd door de cacao. Mijn handen jeukten om het nog wat specialer te maken.

Daar had ik maar één ingrediënt voor nodig: PX. Deze zoete sherry matcht ontzettend fijn met chocolade. En omdat het een krachtige smaak heeft, zou het die banaan ook wel wat kunnen temmen. Om het gewenste resultaat te bereiken had ik maar liefst vier eetlepels PX nodig, in plaats van de geplande twee. Maar een kniesoor die daarop let.

Sriracha saus * Thaise chilisaus

Sriracha saus

Om lekker en puur te eten, heb je geen toverkunsten of zeeën van tijd nodig, belooft het schrijversteam van foodblog Puur Eten. Met deze sriracha saus, die zich nog het best laat omschrijven als een pittige, friszure Thaise chilisaus, laat blogger Rik meteen zien wat zij daarmee bedoelen. 5 ingrediënten en een kwartier werk – dat nachtje marineren daargelaten – zorgen voor een intense smaak en veel mogelijkheden.

Door Riks enthousiasme (het woord ‘verliefd’ viel zelfs) en zijn uitdagende schrijven (“het is niks voor jou als je al achterover slaat van de sambal bij de Chinees”) koos ik dit recept van Puur Eten voor de foodblogswap van juli. En omdat zo’n flesje sriracha, spreek uit: sieh-rah-tja, multifunctioneel is natuurlijk. Ideaal om bij de hand te hebben.

Dukkah

Dukkah

Dip it in the dukkah! Wat een geweldige smaak. Noot, warme kruiden en een beetje pit erbij. Smaken die elkaar in razend tempo afwisselen.

Dukkah (dukka, dugga) is een mix van noten en kruiden, geliefd in het Midden-Oosten. Erg belangrijk: er moeten stukjes in zitten. Het mag absoluut geen poeder of pasta worden, want daar gaat je smaaksensatie en crunch.
De drie ingrediënten die in de meeste dukkah’s terugkomen zijn: noten, korianderzaad en karweizaad. Verder wordt er volop gevarieerd. Typisch voor deze dukkah zijn pistachenoten en gedroogde paprika.

Afgelopen weekend hadden we een vegan etentje met vrienden. Een goed moment om mezze (Arabische tapas) te maken. Mijn vega(n) mezze-repertoire is er uitgebreid genoeg voor en dukkah doet namelijk écht iets met verschillende groentes. Onze vrienden konden nog wel wat recepten gebruiken omdat zij nog niet zo lang veganistisch eten en dan zijn veel kleine gerechtjes ideaal. Maar om een lang verhaal kort te maken; deze dukkah was de held van het etentje.

Caponata: Italiaans groentegerecht

Caponata

De saus maakt of breekt de caponata. In een goede caponata proef je drie smaken duidelijk terug: zoet, zuur en zout.

De zoetzure saus maak je door suiker te karamelliseren en er balsamicoazijn en tomaat aan toe te voegen. De gehakte kappertjes en olijven doen de rest van het werk. Het is daarbij wel erg belangrijk dat je de olijven en kappertjes in stukken hakt. Zo verdeel je die smaken goed door de saus in plaats van dat je af en toe een kappertje of halve olijf proeft.

Eet caponata met goed brood of aardappeltjes uit de oven. Of serveer het als bijgerecht, bijvoorbeeld bij gekruid vlees van de BBQ.