Met een doosje eieren en wat spek bij het pakjes-en-zakjesschap gaan staan en wachten totdat iemand de carbonarasaus durft te pakken. Als ik tijd genoeg zou hebben, zou ik het nog doen ook. Zijn er echt nog simpele zielen die niet weten dat deze pastasaus uit spek en ei bestaat? Nou, ik leg het hen graag uit zodat de AH’s en Jumbo’s deze kostbare meters voor fatsoenlijk voer kunnen benutten.
Ik kan er met mijn verstand niet bij. Wat bezielt die lui? Ze hebben de keuze tussen zo’n eentonige pakjeshap of een menswaardig bordje eten. Gaan voor een tot poeder vermalen slap aftreksel is dan toch gewoon om te huilen? Dat verkopen ze aan zichzelf door het op tijd te gooien. Tijdgebrek lijkt een algemeen aanvaard excuus voor alles. Tegelijk met zo’n zakje van een euro of twee kopen ze een kwartier tot een half uur tijd. Dat lijkt een koopje, maar zien ze niet hoe hard ze zichzelf daarmee belazeren? Weet je wat het is? Ze durven gewoon niet. Bang voor de pan of het kookeiland.
Zo’n carbonarakoper zou je gewoon aan haar haren – ja dames, de rij voor dat stumperschap is nog langer dan die voor het damestoilet – de keuken in moeten sleuren. Try before you die voor watjes. Vort; pellen, snijden, wokken en bakken. En waag het niet om te zeuren. Het is van de zotte dat dit geen automatisme is.
missFromage 